Πέντε αλήθειες

''Είναι βιολογικός ;'' ,ρώτησες  καχύποπτα ,αφήνοντας τον ονυχένιο αναπτήρα σου πίσω στα βάθη της  εσωτερικής τσέπης του παλτού σου, φυσώντας ταυτοχρόνως τον αρωματικό καπνό του πούρου σου με σκοπό να εξατμίσεις την περιοχή των ματιών.''Υπάρχει ένας σίγουρος τρόπος να σας το αποδείξω , αν μου επιτρέπετε'', ύψωσα φανερά ενοχλημένος τη φωνή μου, σηκώνοντας το φερμουάρ στο πίσω μέρος.''Πλησιάστε,παρακαλώ''.Κι όταν η χρυσή πόρπη της ζώνης, που συγκρατούσε το χειροποίητο παντελόνι του,πλησίασε αρκετά ώστε να διαφαίνεται το αλλοιωμένο της είδωλο , είπα δασκαλίστικα : ''Εδώ,ένα αυθεντικό σημάδι από φιλί,στο πίσω μέρος του λαιμού,ανδρικό φιλί εικάζω,παθιασμένο,ίσως είχε προηγηθεί της πληρωμής, γιατι διακρίνω μια κάποια ζωώδη βουλιμία.Μόνον μια βιολογική επιδερμίδα μπορεί να αποτυπώσει με τέτοια αληθοφάνεια μια τέτοια εντύπωση'' και συνέχισα περιέργως αγχωδώς,''θα μπορούσε κανείς να σημειώσει ότι μοιάζει με πινελιά του Βαν Κοχ έτσι τραγικά που έχει αποτυπωθεί.'' Σ'αυτό το σημείο σταμάτησα και χαμήλωσα το βλέμμα εστιάζοντας σε μια μαρμαρένια ρωγμή. Είχα ξεπεράσει κατά πολύ το πρωτόκολλο.''Ανδρικό φιλί'', είπες και ασφάλισες το πακέτο στο πίσω κάθισμα.Έβαλες μπρος, χαμήλωσες το παράθυρο όσο επέτρεπε η διαγωγή σου για να  φωνάξεις ''Συ είπας'',και έφυγες. Και έμεινα να υπολογίζω το μεσοδιάστημα.

 Τέτοιες νύχτες, του μπλε της Καραϊβικής, όταν σχολάσει η λέσχη φίλων του Σοπέν  και ο κήπος του Μεγάρου κλείσει τις πόρτες του στο κοινό, σπρώχνω σχεδόν ηδονικά το πασπαρτού μου και στη συνέχεια το αφήνω ψηλά στον ουρανό, δεμένο σ'ένα κίτρινο μπαλόνι, να'χουν να παιδεύονται όσα ζευγάρια χαριεντίζονται στα βραχάκια της Ακροπόλεως.Έχω έρθει εδώ για να μαζέψω εκείνα τα πολύτιμα, ανώνυμα ανθάκια που τείνουν να φυτρώνουν δίπλα στις ξερολιθιές.Συνήθως μαζευω τον πλησιέστερο στις διαθέσεις μου περιττό αριθμό.Σήμερα είμαι αρκετά νηφάλιος και καθόλου ερωτευμένος,γεγονός που αυτόματα σημαίνει ότι θα μαζέψω μια χούφτα. Μια μούντζα , λαϊκιστί.

 Ξάπλωσα λίγο σ'αυτό το αρωματικό χορτάρι κι άκουσα πάλι τα νυχτερινά. Φαίνεται κάποιος αμέλησε το πιάνο.Είχα καιρό να ξαπλώσω έτσι, δίπλα στη σιγαλιά.Μετά ονειρεύτηκα ότι ονειρευόμουν σε εξπρεσσιονιστική τεχνοτροπία. Κι ανάμεσα σε κραυγές φόβου,καθισμένες γυναίκες που ασφυκτιούσαν να ξεχωρίσουν στο φόντο και τεταμένες σχέσεις που τσακώνονταν στα δοκιμαστήρια μιας παλέτας , χτύπησε ένα τηλέφωνο.Και απάντησα μόνο και μόνο για να πω : '' Είμαι το τέλος μιας εποχής''.

Όσον αφορά τα βλέμματα, δίκαιο είναι να σημειώσω ότι οι άνθρωποι τείνουν να κοιτούν με συνέχεια ό,τι αρέσκονται. Θα σηκωθώ ένα πρωϊ , θα μασήσω μια τσίχλα μέντας , θα φιλήσω τον ταχυδρόμο αλά γαλλικά κι ύστερα θα την κολλήσω μ'ένα χαμόγελο μέχρι τ'αυτιά στο κουδούνι σου. Κι όσο χτυπάει τόσο θα εύχομαι να σου μιλήσει  όπως ένα αρχαίο γνωμικό. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.

Ψηλά στον πέμπτο ο ταχυδρόμος καίει τα ερωτικά γράμματα δέκα ετών. Παράλληλα ο άνεμος ταξιδεύει ό,τι φωνάζει στο τηλέφωνο. Εγώ θυμάμαι μόνο σκόρπια ανδρικά ονόματα : ''Αχάριστος, Εγωπαθής, Μικροπρεπής, Αναίσθητος''. Ένα κομμάτι χαρτί προσγειώνεται στη θαλπωρή της χλωροφύλλης.Εγώ το μαζεύω και με μια δανεική πένα γράφω το συμπέρασμα μιας ζωής. Ύστερα στρέφω το κεφάλι και κλείνω με νοήμα το μάτι στη νυχτερινή πιανίστα. Αυτή πιάνει ένα σκοπό.