Τα πράγματα είναι απλά.
- Γράφω ένα σενάριο.
- Δεν σου αρέσει.
- Σε πυροβολώ.
Ο ανδρας είναι μια κατασκευή εξάλλου. Ένα φαλλικό ομοίωμα που περπατά. Και κάπου εδώ τελειώσουν οι βόλτες σου, γκαρδιακέ μου φίλε.
Θυμάσαι πώς σπαρταρούσες μικρός στο κρεβάτι ; Αργότερα δήλωσες πως αυτή η χορεία ήταν ζωτικής σημασίας για την εξέλιξή σου.
Ε λοιπόν, κι αυτά τώρα δα τα σπαρταρίσματα καθοριστικά είναι, πλην ζωτικής σημασίας.
Και όχι μόνο αυτό.
Είχες τη χαρά να σου ανοίξουν το θώρακα και να μαλάξουν την καρδιά σου ανθρώπινα χέρια.
Να μια χειραψία που δεν κατάφερες ν' αποφύγεις.
Η ίδια καρδιά που σε πρόδωσε αργότερα.
Θα σου κάνω μία ακόμη χάρη.
Θα σε φιλοξενήσω στο Interview.
Πείτε μας λοιπόν πώς αισθανθήκατε?
"Before I was shot, I always thought that I was more half-there than all-there – I always suspected that I was watching TV instead of living life. People sometimes say that the way things happen in movies is unreal, but actually it's the way things happen in life that's unreal
. 
The movies make emotions look so strong and real, whereas when things really do happen to you, it's like watching television – you don't feel anything
Right when I was being shot and ever since, I knew that I was watching television.
The channels switch, but it's all television."
Αν το σπουδαιότερο έργο τέχνης σου ήσουν εσύ, η σπουδαιότερη ερμηνεία μου είναι τούτη η σκηνή, δίχως κομπάρσο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου