-Στον Κάλαθο-: Νοεμβρίου 2010

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Συγχωρώ , αλλά δεν ξεχνώ.

Αν ήμουν ικανός , θα στρίμωχνα όλες αυτές τις σκέψεις σ' ένα ξεκλείδωτο πεντάγραμμο και ανυπόμονα θα καλούσα βιολιστές από τα περίχωρα να ερμηνεύσουν μια επιδεσπόζουσα συγχορδία για βιολί που θα βάπτιζα απερίσκεπτα ''Τα μύχια''. Στον πιο όμορφο θα έσπρωχνα βαθιά στην κωλότσεπή ένα κατοστάρι. Κάπου τόσο θα κρατούσε την αναπνοή της η παλάμη μου εκεί, στο σκοτάδι μιας μεταξένιας φόδρας της προσφυγιάς , που σίγουρα συνήθιζε να θωπεύει τους προσαγωγούς ενός διακεκριμένου χορευτού της τελευταίας δεκαετίας της χιλιετίας. Μετα ακολούθησε το κάρπισμα αυτεπάγγελτα. Κι έμεινε η βροχή ξεκρέμαστη σε δυο τρεμάμενους ώμους.

Δυο ετερόχρωμα φυσήματα κι ένα κοινό τραγούδι αργότερα , περίμενα ν' ακούσω μια μουσάτη πια συμβουλή του τύπου : ''Αντράκο μου, δεν θα βρεις αγάπη στο παντελόνι κάθε τύπου σ' αυτή την πόλη.''. Αντ 'αυτού αρκέστηκα σε μια ντουζίνα φοβισμένα βλέμματα και δυο τολμηρά μεν , αμήχανα δε, ανεπιθύμητα φιλιά . Εκείνα τα αυτοματοποιημένα μηνύματα από ντίβες του εξωτερικού δεν με χαροποίησαν όπως πέρυσι, ίσως γιατι στο ενδιάμεσο είχα αφαιρέσει με επιμέλεια κάθε ένοχο στοιχείο από τον τόπο του εγκλήματος εξασφαλίζοντας στον εαυτό μου ένα κατά τα λεγόμενα ακλόνητο άλλοθι. Ο σεισμός της απροσεξίας δεν είχε συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα, ωστόσο, όλοι σχεδόν χόρεψαν στους ρυθμούς του σ'εκείνο το αυτονομαζόμενο ''καλλιτεχνικό'' ,τοπικό μπαράκι που έμελλε να φιλοξενήσει το κέφι τους μέχρι τις πρώτες πρωϊνές ώρες. Εγώ , με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι. Ένα ποτήρι κρασί, αυτό είναι όλο.

Όταν υψώθηκαν τα αταίριαστα ποτήρια στο ημίφως κι άρχισαν τα παιγνιδίσματα, έπρεπε λέει ο καθείς μας να διαλέξει ένα ταιριαστό όνομα. Έτσι κι εγώ με τη σειρά μου, ακολουθώντας το ''Αγόρι του Φορντ'' και την ''Πεπίτα'' δεν δίστασα να φωνάξω μέσα στη βοή : ''Οίχομαι Αποπτάμενος''.Μερικοί διαμαρτυρήθηκαν ότι ήταν υπερβολικά επίσημο , εγώ το διόρθωσα ως υπερβολικά αληθινό.Κι ένιωσα μια ανάγκη να κλάψω , αλλά την καταπίεσα. Φαίνεται , το κρασί που σερβιρίστηκα παλαιώθηκε σε βαρέλια απ ' το φράγμα του Μέλητα ποταμού , γιατι θυμάμαι μόνο εκείνο το παγωτό μαστίχα χίου και σορμπέ λεμόνι που ξέκλεψα στο κρύο της νύχτας. Ήθελα και να καπνίσω ρε γαμώτο, και μόνο τότε θυμήθηκα την Ελπίδα. Γιατι δεν κάλεσα την Ελπίδα ;

Θυμάσαι τότε που είχες πει πόσο ωραία θα ήταν αν μέναμε φίλοι μέχρι τα πενήντα μας ; Εγώ θυμάμαι εκείνα τα απομεμακρυσμένα απογεύματα στο σπίτι μιας χορεύτριας μ' ένα γάτο στα πόδια μας και τη Σιμόν στο στέρεο.Κι ύστερα εκείνο το βραχύχρονο ξάπλωμα στο ξύλινο κρεβάτι με τα λευκά σκεπάσματα και τα ανήσυχα τηλεφωνήματα στο μπαλκόνι. Έχει αυξημένες ανάγκες η εικόνα, κι εγώ αυτή προασπίζομαι. Ας είναι, είπαμε θα επανορθώσουμε. Και εγώ τόσο αφελώς ζητώ μια εικόνα σου.Είμαι αλήθεια περίεργος τι κάνεις.

Εσύ να τα εκατοστήσεις κι εσύ να τα χιλιάσεις.

Όποιος προλάβει στο κάτω-κάτω. 

Αυτό δεν είναι ένα μπουρδέλο.

      Δεν υπάρχουν πουτάνες σ' αυτό το δρόμο.

Εσύ,

που σε μασκάρεψα σήμερα έτσι,
Στάσου ΄

       Αυτοί

      Δεν σ' αγαπούν 

        Όπως σ' αγαπώ 

          Εγώ.

Πίσω στο κρεβάτι , πήρα την απόφαση να διαβάσω αυτή τη μπλε, χαρτονένια κάρτα που προσομοίαζε με μαρκίζα νυχτερινού μαγαζιού.Απ έξω φιγουράριζε το όνομά μου με τρεις τελείες για συνοδεία, σαν παράκληση για άφεση αμαρτιών . Δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση. Ύστερα ακολούθησαν οι τυπικές ευχές, ασύντακτες.Και το βιβλίο. Και έπιασα τον εαυτό μου ν ΄αγκαλιάζει τους εκατό σύγχρονους καλλιτέχνες από το A έως το Z . Εγώ, που ποτέ δεν αφήνω να μ' αγκαλιάζουν.

Είχα κλείσει και ένα πρώτο τραπέζι πίστα αργότερα, να καπνίσω με την ησυχία μου. Το πρόγραμμα άρχισε κάπως έτσι.