Σαν εξομολόγηση

Εβδομηντα επτά και εβδομήντα επτά.Θα τα γράψουμε όλα με καλλιγραφικά.Και κάτω κάτω θα φιγουράρει το τέλος.

Έντονο και πλαγιαστό σαν τραγανιστή ελιά στον πάτο ενός μισοτελειωμένου μαρτίνι.

Τούτο όμως θα ναι μονοκοπανιά. Πέρα για πέρα. Κι εμείς θα τραγουδάμε ανθοστολισμένοι στους γκρεμούς. Ή σε μια παραλία. Έστω κάπου να πνίξουμε ό,τι οι ερασιτέχνες κοπιάζουν.

Αλήθεια θα σε τρακάρω μια μέρα. Μόνο και μόνο για να σε χαζεύω στο νοσοκομειακό, όταν τα φώτα της αμπιουλάντσια θα παριστάνουν τα φωτορυθμικά στο στέρνο σου.Ή όταν θα είμαι ό,τι δεις πρώτο μετά τις λευκές μαξιλαροθήκες στα μπρούμυτα.

Μακάρι να έβγαινες με ετικέτα ''πλήρες΄΄. Αυτά τα 5% με τρελαίνουν . Σαν να νυχτοβατείς ενσυνείδητα, σαν να κλειδώνεσαι απ έξω και να χαρίζεις τα κλειδιά σου στην πρώτη κίσσα.

Δεν είμαι σίγουρος για αύριο.Αυτή τη βδομάδα όμως είσαι ο μούσος μου. Μ όλες τις ακμές και παρακμές σου , εγώ σ αγαπώ. Θα σε βάλω στην αρχή του φιλμ και θα σε κρεμάσω να στεγνώσεις ένα κρύο πρωινό της βενετίας ή στους υδρατμούς ενός παριζιάνικου κρουασάν βουτύρου.

Θα ναι ωραία σου λέω στο τέλος. Οι δυο μας. Στο τέλος όλα τραγουδάνε και όλα γίνονται γιατι ζητούνται.