Τα σαββατιάτικα

απογιέματα έχουν πάντοτε το ναρκισσισμό της μοναχικής αποκλειστικότητας.

Αν τα στήσεις απέναντι και τους τινάξεις τα μυαλά στον αέρα, σχεδόν πάντοτε θα δεις το θαυμαστό αποτύπωμα της ηχηρής απουσίας

έως ότου κάποιος πιστέψει σε ό,τι μαρτυρούν οι νύχτες μπροστά από χαλασμένα ντιβιντίς.

 Σε μόλις δέκα λεπτά οι μεγάλες προσδοκίες θα βγάλουν τα κουτιά γεύματος από το ψυγείο και θα ανοίξουν τάχυ για το νηπιαγωγείο καλησπερίζοντας τη δασκάλα με τη σκιουρένια καρφίτσα.Μόνον τότε, νευριασμένος πλην ερεθισμένος, παρατάς για λίγο τη σκόνη των βιβλίων και τα λίγα ανακατασκευασμένα καθίσματα , μόνον τότε ξεχνάς τις ασκήσεις και τα μπουγελώματα και φοράς κάτι ανάλαφρο. Θα το κρεμάσεις έξω αργότερα, σε ψηλά ηλεκτροφόρα καλώδια αλλά προς το παρόν προχωράς. Στο αστυνομικό τμήμα αλλάζεις γνώμη για τα παπούτσια σου. Οι αρχές συνέλαβαν τον ένοχο βηματισμό σου και με βιαστικές διαδικασίες ξεκλειδώνεις το άδειο σπίτι και φοράς τα παλιά σου τα παπούτσια. Αφού δεν έχεις μουσική, να χεις τουλάχιστον συντροφιά τους εκατοντάδες που χεις γράψει εκεί. Η παρέλαση της αδιαφορίας, με σημαία μια κουβέρτα μανδηλιών αποχαιρετισμού, γιατι έτσι αποφάσισα ένα κρύο πρωινό σε κοντομάνικα σκεπάσματα.

 Οι δρόμοι είναι γεμάτοι ενθουσιώδη ψηλοτάκουνα  κορίτσια , κινητά σε ήχους μαζικής κατανάλωσης που αγοράστηκαν με κουπόνια εκπτώσεων και τραγούδι. Ένα τραγούδι που ποτές δεν κατάλαβα, από εκείνα τα παραφώνως ενθουσιώδη. 

Εγώ τη γειτονιά μου την έχω αφήσει για πολύ καιρό τώρα , λαθραίως μεν, περήφανα δε. Κι ακόμη λυπάμαι όσους δεν μετανάστευσαν ποτές τους πνιγηρούς τους πόθους, εκτός πια κι αν δεν είχαν την τύχη να τους αποκτήσουν.

Δεν έχει όμως καμία σημασία.Στέκομαι στη στάση , ομιχλώδης, χωρίς εισιτήριο, ν αναλογίζομαι πόσο μου κόστισαν εκείνα τα παιδιάστικα τρεξίματα. Τίποτις με σιγουριά.Πάντοτε έπαιρνα παραπάνω ρέστα από έναν ταμία που επέμενα να ονομάζω καινοφανή. Τελικά δεν εμφιλοχωρεί καινό εδώ, είναι όλα καταγεγραμμένα στα γονίδιά .

Ένα εγερτήριο όλο κι όλο.

 

 Ξάφνου μια επαφή απ τα παλιά , μια κάποια λυγερή , αναφωνεί δείχνοντας προς το μέρος μου. Θα της πώ στα ψέμματα ότι δεν την αναγνωρίζω, έως ότου τη φέρω σε δύσκολη θέση.Έπειτα θα τη λυτρώσω μ ένα όνομα. Ολυμπιάς.
Πλησιάζει το τρόλλευ και εκστασιάζομαι από μέσα μου. Θα τελειώνουμε. 
-Καλώς, σου επιτρέπω να πάρεις το τρόλλευ.
Της πετώ κατάμουτρα άλλο ένα ψέμα : - Τα λέμε.
Τι θρασύς κι αληθινός κι ο συμπλέκτης ν' αγκαλιάζει το γκάζι .Είμαι σίγουρος ότι έγινε άλλη μια κουκίδα,χωρίς παραυτα να χω κοιτάξει. Ποτέ πίσω. Ο πουαντιγισμός ανήκει στους μάστορες και στους καμβάδες. 
Κι όσα χερούλια εκλιπαρούν στην αφή μου, θα τ απογοητεύσω στηριζόμενος στα πόδια μου, ίσως ματώσω το κεφάλι στο φρενάρισμα , καλύτερα να μην το σκέφτομαι.

 Αυτό πάλι με τα αμοιβαία βλέμματα ήταν ανέκαθεν το φόρτε μου. Οπτικό σεξ κατά κόρον. Θα σε κοιτάξω έντονα και πρόστυχα, θα σε γδύσω, θα καυλώσω εμφανώς, κι αν ψαρώσεις υπόσχομαι να σου γυρίσω την πλάτη και να ψάξω για τον επόμενο. Γιατι στις αποβάθρες δεν βρίσκεις συντρόφους, έχουν όλοι τους τάσεις φυγής,στριμώγματος , αγένειας κι ασυνέπειας πλην στέκονται πάντοτε δεξιά ή εσφαλμένα αριστερά.
Απαιτώ να κουφαθώ στη συνομήλικη ανοησία, δεν ανήκα ούτε θα ανήκω ποτέ. 
Αποβίβαση,και εγώ να ψάχνω για μετεωρίζουσες εξαιρέσεις που θα δικαιώσουν πρωτίστως εμένα. Ας είναι , αν όχι σήμερα, αύριο.

 Φτάνω πρώτα σ'εσένα που βρίσκω καταφύγιο τις τελευταίες εβδομάδες. Μου αρέσεις όταν χαμογελάς υπαινικτικά πίσω από τη δανεική οθόνη των αγαπημένων σου. Περιμένω πως και πως τη μέρα που θα κάνεις τη γκριμάτσα της ανίας ή της απέχθειας, τη μέρα που θα δώσεις μια παράταση σε τούτο τ άκαιρο ένα επί ένα που έχω βαλθεί να επιμένω. Θα σου γκρινιάξω για την αθρώπινη βλακεία, που είναι υπέρμετρα γοητευτική, ακόμη για τις αδυναμίες του κορμιού . Θα μου μιλήσεις για τα δικά σου ξέστρωτα κρεβάτια και θα με πείσεις να τολμήσω. Θα τολμούσα έτσι κι αλλιώς, είναι διαφορετικά ,όμως, στα πόδια σου.
Και να σου το πήδημα.
Μου απαντά σχετικά γρήγορα και το βάζω στα πόδια . Ένα τρέξιμο ηθελημένο, ένα τρέξιμο ανήσυχο. Παρατηρώ την αντανάκλασή μου σε όλα τα σταθμευμένα αυτοκίνητα. 
Θα μπορούσα να μαι πολύ πιο ωραίος. Ρισκάρω τουλάχιστον. Η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς. Ναι σιγά,έχω πάψει να πιστεύω σε τύχες παλαιόθεν. 
Στις ράγες συνειδητοποιώ ότι δεν θα μπορούσα να τον αναγνωρίσω ποτέ σε πλήθος.

Και ένα τηλεφώνημα αργότερα, θα μου ανοίξει μια εύχαρι συζήτηση.Καθ οδόν δεικνύει για δεύτερη φορά  σπιρτάδα και διαφορετικότητα, τα αδύνατα σημεία μου. Θα κλείσω την πόρτα και θα κρεμάσω τη ζακέτα στον καλόγερο. Θα καθρεπτιστώ σε λίγο από το κρασί ,θα μου μιλήσει ενθουσιωδώς για κηροπήγεια κι ύστερα σιωπηλά θα γδυθούμε και θα πλαγιάσουμε μπροστά σε μια αυτοκόλλητη τηλεόραση. 
Πόσο μ αρέσεις, ακόμα κι όταν οδηγείς στην εθνική, πιο αργά απ ό,τι συνηθίζεις.

Δεν έχω ακουστικά, από αύριο καινούρια.Τούτο ,όμως, το ακούω κάθε σαββατιάτικο βράδυ ανεξαιρέτως.