-Στον Κάλαθο-: Οκτωβρίου 2010

Φόρεσα τα καλύτερά μου. Ένα παλιό μπεζ μοντγκόμερυ , εκείνο που'χει το κάψιμο στο αριστερό μανικέτι από εκείνον τον τζέντλμαν του τριτου διαζώματος με τους γκρίζους κροτάφους που χίλες φορές με παρακάλεσε να μου πληρώσει το καθαριστήριο. Αρνήθηκα. Να φταίει άραγες η αδυναμία μου στ αναμμένα τσιγάρα, ή μήπως η απέχθειά μου στα ρούχα που ασφυκτιούν σε ζεστό σελοφάν με άρωμα φτηνής κολώνιας ; Πάνω απ τη βαμβακερή φανέλα με έντυσα μ ένα σκωτσέζικο ακτινοβόλο καρό πουλόβερ για τη ζέστα.

Αρχικά σκέφτηκα να ποδηλατήσω. Αμέσως μετά άλλαξα γνώμη. Είναι πιο δύσκολο να μετράς τις πεταλιές. Περίμενα νωχελικά μ'ένα τσιγάρο στ'αυτί κοπιάροντας το ναυτικό στυλ. Έξι τρένα αργότερα μετρούσα λυχνίες λεντ έως ότου μηδενίσω την αναμονή. Απέτυχα παταγωδώς.Πήρα το έβδομο τελικά. Να χει τύχη τ αποψινό. 

Ο αγγελιαφόρος του Μαν , ένας 20 άρης με μακριές πυκνές φαβορίτες και πλατύγυρο είχε νωρίτερα απιθώσει τον κοκκάλινο σκελετό των γυαλιών του για να με χαιρετήσει ως είθισται και επιβάλλει το σαβουάρ βιβρ .Κατόπιν άφησε και το φρεσκοσιδερωμένο παντελόνι του, το σκούρο εσώρουχο και μια κραυγή παλαιομοδίτικης ηδονής.Γενναιόδωρο φιλοδώρημα και δρόμο. Η πρόσκληση σε σινική μελάνη έγραφε : 

Τσάι σε κινέζικη γαζέλα . Φιλμ για κυρίως. Σε περιμένω με παρέα. 

Την έκρυψα κάτω από το μαξιλάρι κι έτσι όπως τεντώθηκα συγκρίνοντας αφελώς τα γαλακτερά σεντόνια με τα γυμνά πόδια μου , σκέφτηκα, αν πάγωνε ο χρόνος και γινόμουν αρχαιολογικό εύρημα , θα μουν από κείνα με το αχαϊκό μειδίαμα. Με μια τάση υπερβολής. Χωρίς αμφιβολία, ο ίδιος άνδρας είχε πει "Personally, I have always preferred inspiration to information."

Η κινέζικη γαζέλα καλπάζει ακόμα στο νου μου,όταν σκουπίζω τις βρεγμένες αρβύλες μου στο πλησιέστερο ζιζάνιο προσέχοντας παράλληλα ν'αποφύγω ένα ανθάκι που τα κατάφερε. Είναι σίγουρα εκείνη εκεί.Η βασίλισσα της αισθητικής, η στρίγγλα που έγινε αρνάκι,η χαρούμενη Ελβετίδα. Της τα αναγνωρίζω τα ταξίδια και το θράσος, αλλά μέχρι εκεί. Η αγαπημένη Μέρετ, πρώτη στις γιορτές και τα πανηγύρια. Θα την φτιάξει εκείνος.

Μ'ένα μπουκάλι κρασί και τα καλύτερα σοκολατάκια τους πιάνω στα φώτα. Ο Μαν έξαλλος σε υπερδιέργερση , εκεινη είχε χαθεί σε μια αχλύ περισσής αθωότητας και παναθεματισμένης ομορφιάς.Αργά ή γρήγορα όλα θα κατηφορίσουν στο υποσυνείδητο και η νύχτα θα φαντάζει μαγική.

 Εκείνη υπακούει. Δεν θέλει να τον ερεθίσει ακόμη. Εγώ έχω ρόλο βοηθού. Οι τρεις μας κάνουμε μια παρέα, κι εκείνη το διασκεδάζει γυμνή. Είναι λέει το στοιχείο της, κι έχει ένα όμορφο πουδραρισμένο κορμί στ αλήθεια. Το χει γυμνάσει στα λόγια.

Αστικός μύθος την θέλει να φωνάζει τα μεσάνυχτα στις άδειες γειτονιές " Nobody will give you freedom, you have to take it. ". Φωβιστικοί πίνακες θα την αποτύπωναν σε σικάτο μωβ μετάξι και κυπαρισσιά μαργαριτάρια  Καραϊβικής να σιγοπίνει κονιάκ στη Μονμάρτη. Εκείνη επέλεξε την άγρια πλευρά.

 Έτσι κάνουν οι περισσότεροι τουλάχιστον, έτσι έκανα κι εγώ και μας βγαίνει μια σε καλό, μια σε κακό. Το παιχνίδι έχει σημασία.

Κι όταν χαλαρώνει,πλησιάζει χωρίς επιφυλάξεις. Τις ψιθυρίζει λίγα ασυνάρτητα λόγια και γλιστράει το χέρι του ανάμεσα στα πόδια της. Τώρα πρέπει να του ποζάρει στ αλήθεια, κι αυτό είναι το δυσκολότερο μέρος.

Και τότε βλέπω ένα βαλς νεότητας και γήρατος. Τα περισσότερα καπέλα αποσπά η γερασμένη ψυχή της .Της κλείνω το μάτι κι ανάβω το μοναδικό σιγαρέττο του σπιτιού. Ο καπνός μου θυμίζει φάντασμα γιασεμιού και φουσκώνει στομάχια από αρνάκι.Τέτοιο δρόμο μόνο σ εκείνο το σπίτι , μόνο εκείνη τη νύχτα.

Κάτι αραδιασμένα παιχνίδια σε ξεχασμένα μπαούλα τ'αποκαλεί χυδαίως τέχνη της. Κι ο Εμμανουήλ τη βάζει να παλέψει με τα φίδια.

“I do not photograph nature. I photograph my visions.” θα συμπληρώσει τη διαταγή του, για να μείνει στην ιστορία.Τόσο απλά.

 Κι ό,τι απομείνει στο πέρας αυτής της διαδικασίας είναι ένα αχνό αποτύπωμα μιας γυναίκας στα όρια του ανδρισμού .

Μετά οι ρυθμοί της καρδιάς μας ελάττωσαν. Έκαψα με το τελευταίο μου σπίρτο ένα μάτσο θυμιάματα που ανακάλυψα σ ένα κεραμικό αγγείο. Μπαμπού,κανέλλα,κύμινο κι όλοι χαλαρώνουμε στον καναπέ.

Αναμασάμε τα λόγια μας κι ό,τι περισσεύει το φτύνουμε έξω από το παράθυρο ευελπιστώντας να πετύχει τον κρόταφο κανενός μπουρζουά , απ αυτούς τους γελοίους με τα παπιγιόν και τα σφιχτά κολάρα. Εν τέλει, τα σφιχτά κολάρα απαιτούν αυστηρά αφεντικά ή υπέρμετρη κομψότητα.Πίνουμε σιωπηρά εκείνο το τσάι.

Ξεπορτίζω με μια μπυρα στο χέρι. Ο Μανώλης φωνάζει " I photograph  the things that I do not wish to paint, the things which already have an  existence." Κερνάω την πρώτη κερασιά στο δρόμο μου. Άλλη φορά θα μου δείξει κάτι καινούριο υποσχέθηκε.  

Στον ύπνο μου βλέπω  τι γράφει ο επιτάφιός του :unconcerned, but not indifferent.  

Μια ξανθιά με εξωγήινα χαρακτηριστικά προσπαθεί να μου πουλήσει το δίσκο της. Τον αγοράζω για δυο ρώσικα ρούβλια. Τον βάζω να παίξει αμέσως και περιμένω το ξημέρωμα σ'επανάληψη.